Zen ve Motosiklet Bakım Sanatı
"Yeni nedir?", ilginç ve sonsuza dek uzanan bir soru, fakat üzerine gidilirse ortaya çıkan, boş şeylerin ve modanın sonsuz şaklabanlığı, yarın dibe çökecek bir çamurdur. Bunun yerine "En iyi nedir?" sorusuyla uğraşmayı yeğlerim ki bu soru enine değil de derinlemesine hareket ettirir insanı; ona verilecek yanıtlar, dipteki çamuru söküp akıntıyla götürmeye eğilimlidir. İnsanlık tarihinde, düşünce kanallarının çok derin oyulduğu, hiçbir değişikliğin mümkün olmadığı, hiçbir yeni şeyin gelişmediği ve "en iyi"nin bir dogma konusu olduğu çağlar vardır, fakat bugünkü durum bu değil. Bugün ortak bilincimizin akıntısı kendi kıyılarını bozuyor. Ana doğrultusunu ve amacını yitiriyor, çukur yerleri basıp, tepelerin karayla bağlantısını kesip yalıtıyor ve tüm bunlar kendi iç momentine körlemesine uymaktan başka hiçbir amaca dayanmıyor. Kanalı biraz derinleştirmek lazım galiba. (s. 16)
Ama bence en önemli ipucu, halleriydi. Açıklaması zor. İyi huylu. dostane, boş vermiş ve ilgisiz. İzleyici gibiydiler sanki. Onların orada yalnızca gezindikleri, ama birisinin ellerine somun anahtarı tutuşturduğu gibi bir izlenime kapılıyordunuz. O işin kimliği yoktu üstlerinde. "Ben tamirciyim," demiyorlardı. Saat 17'de ya da sekiz saatleri dolduğunda işi bırakacakları ve artık işleriyle ilgili hiçbir şey düşünmeyecekleri belliydi. Zaten çalışırken de yaptıkları işle ilgili herhangi bir düşünceye sahip olmamaya çalışıyorlardı. Onlar kendi çaplarında, John ve Sylvia ile aynı şeyi yapıyorlar, yani teknoloji ile yaşıyorlar, ama aslında onunla ilgilenmiyorlardı. Ya da biraz ilgileniyorlardı, ama benlikleri bunun dışında, bundan kopuk ve uzaktı. İçine girmişlerdi, ama özen gösterecek kadar değil. (s. 31)
Aceleye getirmek istemiyorum. Zaten bu acelecilik kahrolası bir yirminci yüzyıl tavrıdır. Bir konuda acele etmek istiyorsanız ona pek özen göstermiyor, başka şeye geçmek istiyorsunuz demektir. (s. 32)
Zen ve Motosiklet Bakım Sanatı
Robert M. Pirsig
Yorumlar